Festiwal Traw i Kwiatów Jesieni

Pisałam ostatnio, że wrzesień to maraton po imprezach ogrodniczych: targi, wystawy,  kiermasze, święta kwiatów… Dzisiaj ostatni dzień tego miesiąca i nasze portfele mogą nareszcie odetchnąć z ulgą. Przeżyłam nawet wysyp marketowych cebul kwiatowych nie wydając za wiele- znaczy dojrzewam. Opornie to dojrzewanie mi idzie, ale wiem, że tak bardzo potrzebuję jeszcze jednej brzozy i większej ilości cisów, że nie mogę sobie pozwolić na „drobnicę”. Przyznam się wam, że nawet mój małżonek zauważył moje rozsądniejsze podejście do tematu zielonych zakupów. Ba! Kiedy obejrzał moje skierniewickie zdobycze stwierdził: „No ładne rośliny kupiłaś”-aaaaa, po dziesięciu latach takie wyznanie! Pierwszy raz :D Tak mnie to podbudowało, że jeszcze tego samego dnia, częściowo po ciemku, poszłam i posadziłam większość. No dobra, posadziłam tylko trzęślice pod oknem, bo reszta musi poczekać na …. brzozę :) Skierniewickie Święto Kwiatów, Owoców i Warzyw już na stałe wpisuję do kalendarza- można się obkupić za wsze czasy. To największy kiermasz ogrodniczy na jakim byłam i prędzej zrezygnuję z Zieleń to Życie niż ze Skierniewic :)

Ale ale, święta mi się pomieszały? O trawach miałam pisać :)

Zeszłą niedzielę spędziłam w towarzystwie forumowych znajomych w Wojsławickim Arboretum. Zorganizowany po raz ósmy Festiwal Traw i Kwiatów Jesieni to impreza raczej kameralna, ale trudno byłoby ją nazwać lokalną. Pojawiły się najlepsze trawiaste szkółki z całej Polski, a za nimi przybyli pasjonaci tacy jak ja i moje koleżanki :) Piękne rośliny, dobre ceny i najważniejsze: pogaduchy o trawach :) Oj, mogłabym stamtąd nie wychodzić. Nie zdobyłam co prawda tego na czym mi najbardziej zależało, ale przytargałam inne skarby, które pewnie pokażę przy okazji jakiegoś podsumowania sezonu :)

Samo Arboretum znam już dość dobrze, jestem tam minimum dwa razy w roku i dlatego nawet nie zaglądałam do starszych części. Stwierdziłam, że skoro taki festiwal to i ja skieruję obiektyw na trawy właśnie. Gdyby nie to, że zawsze targam swój sprzęt ze sobą, pewnie zostawiłabym go w bagażniku, bo tłumy odwiedzających plus południowe słońce zwykle oznacza fotograficzną porażkę. Nie inaczej było tym razem, ale niepewność czy dane mi będzie wrócić tam jeszcze tej jesieni nie pozwoliła tak po prostu odpuścić. Zacisnęłam więc zęby, wzięłam się w garść i oto co dla was przywiozłam:

No dobra, a teraz czas na miejsca i rośliny, które naprawdę mi się podobały :D

Utwierdziłam się na przykład w przekonaniu, że najpiękniejsze miskanty to te, które nie kwitną. Płakać mi się chce na wspomnienie moich gracillimusów dla których tegoroczna zima okazała się bezlitosna. Kilkuletnie, duże kępy a wypadły ot tak :( Tylko skrawek pozostał i przyjdzie mi znowu dzielić po źdźble :( Nabyłam co prawda kilka nowych sztuk, ale mimo zapewnień sprzedawców nie jestem przekonana, że to prawdziwe „gracki”- nie ten liść, nie ta talia…

Wśród astrów też wypatrzyłam kilka godnych moim zdaniem uwagi:

Mam jeszcze kilka/ kilkanaście/ kilkadziesiąt zdjęć, którymi bym was uraczyła, ale sama dobrze wiem, że wszystko i tak wypadnie blado na tle nowych, wojsławickich bylinówek a’la Oudolf :) „A’la” napisałam gdyby ktoś nie zauważył ;)

Same obrazki, zero gadania.

 

Pisałam o gaurze, pamiętacie? Jeśli nie to tutaj

Białe przezimowały, różowe nie. Za to jedne i drugie wysiały się na tyle obficie, że rozdawałam, wyrywałam, kosiłam :) Nie wyobrażam już sobie nie mieć jej w ogrodzie. Jest jak chmura motyli, a jak zakwitnie to już tak ciągnie do zimy :) Nieprzerwanie.

 

Po tej wycieczce myślę tylko o jednym: jak by się tu dostać na poranne mgły, wieczorne mgły, wschód i zachód słońca, na szerokie kadry i portrety roślin. Chyba czas przypomnieć mężowi o dawno nie odwiedzanej rodzinie we Wrocławiu :) Trzymajcie proszę kciuki aby mój powrót jeszcze tej jesieni był możliwy- ja bym za was trzymała :)

Udanego weekendu- pogoda nam sprzyja :D