Podsumowanie sezonu cz. II – ostatnia

Koniec roku sprzyja podsumowaniom. Chcemy widzieć wyraźnie co się udało, a co należy cichutko wciągnąć na listę porażek. Jako, że był to jeden z moich bardziej leniwych sezonów ogrodniczych (zaliczam do osiągnięć ;) ) to posiadam komfort przelecenia po miesiącach i pooglądania wspólnie z wami tegorocznych zdjęć :) Bez odwiedzonych miejsc, bez poznanych ogrodników, bez przemyśleń i nowych inspiracji – to wszystko zostawiam sobie na później. Teraz tylko czysta galeria mojego ogrodu. W trosce o długość ładowania się strony (czyli o wasze zdrowie psychiczne) podzieliłam wszystko na dwie części. Pierwsza do obejrzenia TUTAJ – od niej zalecam zacząć ;)

Gdzie trawa nie może, tam żwirek pośle

Decyzja zapadła, jeszcze tylko wybrać najlepszy. Dla przypomnienia, cechy, którymi miał się charakteryzować idealny kamyczek to:

• kolor maksymalnie zbliżony do koloru piasku
• możliwie jak najdrobniejszy
• ale nie tak drobny aby wbijać się w podeszwę buta
• w tym celu krawędzie jego powinny być zaokrąglone
• ale nie za bardzo zaokrąglone,aby mógł się sam zakleszczyć
• wskazane, aby był tani

Musiał być taki, aby pasować jednocześnie do drewna, szarych murów, betonowych płyt, a przede wszystkim do zieleni. Miał nie być ostry, ale miał się dobrze deptać – kto wybierał żwir ten wie, jak ciężko o kompromis w tym miejscu. A może przesadzam? Przecież ja trzy lata szukałam sofy do salonu, dwa lata młynka do pieprzu i tyle samo czasu moździerza. Kiedy jestem w połowie poszukiwań kozaków, właśnie nadchodzi lato … a łóżka nie kupiłam nigdy. Z pewnością nie jestem osobą podejmującą spontaniczne decyzje zakupowe. Wybranie kamienia uznaję więc za wielki, osobisty sukces. Przy okazji taras wzbogacił się o podest, bo:

Ja: Skoro rozgrzebię przy tarasie, to zróbmy od razu tę ścieżkę-pomost, na który deski już pod wiatą czekają. A jak już go będziemy robić, to zlikwiduję cały trawnik z jednej strony. No bo i tak chcę tam dywanik z turzyc. Nie mam, ale kupię je przy okazji. Druga strona niech zostanie na razie tak jak jest, póki wody nie ma. Jakiej wody? Nie mówiłam Ci nic? ;)

Ostatecznie wyszło całkiem po mojej myśli. Co prawda majstry z nas żadne, ale w sumie to tylko drewno i wspólnymi siłami jakoś udało się doprowadzić prace do końca. Daruję wam szczegóły, ale skoro w trakcie nie padło słowo „rozwód” to już sukces. Nie jest łatwo być mną, ale jeszcze trudniej być ze mną ;)

Oczko wodne na razie zostawię w mojej głowie do dojrzenia. Jeśli potrzymam je tam odpowiednio długo, może samo wyparuje ;)

Trybula leśna 'Ravenswing’ czyli krucze skrzydło dało czadu

Bordowo-listna odmiana trybuli leśnej w końcu znalazła dla siebie odpowiednie stanowisko. Do tej pory albo nie wybarwiała się wystarczająco, albo znowu rosła bez przekonania i słabo kwitła. Lubiłam ją oglądać na zdjęciach w internecie, ale na żywo w ogrodzie doprowadzała mnie do szału. Cudowny kolor, marchewkowe liście, a chęć życia bliska zeru. W tym sezonie się panna poprawiła, ogromne kępy czarnych liści (potem nieco zzieleniały) i całe bukiety kwiatów – właśnie tak powinna wyglądać :)

Kojarzycie tę trybulę? Obecna była swego czasu na wszystkich wystawach, w każdym ogrodzie, we wszystkich magazynach ogrodniczych. Tam, na Wyspach. Do tego stopnia jej nadużywano, że brytyjscy ogrodnicy zaczęli mieć jej serdecznie dość. Do nas też moda na nią szła, szła i szła, ale jakoś nigdy nie doszła. Prawdopodobnie utonęła w Morzu Północnym.

Na powyższym zdjęciu zdaje się też prześwitywać coś, co na pierwszy rzut oka można uznać za porażkę; wskazówka: powinno być zasłonięte trawami ;)

Co wypada, a co nie wypada ogrodnikowi?

Podobno najczęściej wypada dysk, telefon z kieszeni i nie do końca mrozoodporne rośliny. Wypada też ogrodnikowi mieć zielono w głowie i na parapecie. Tak mówią moi czytelnicy. Stipa 'Pony Tails’ wyjątkowo dobrze u mnie zimuje. Nie spodziewałam się więc, że wytnie mi taki numer i wypadnie po zimie w tych najbardziej newralgicznych miejscach, odsłaniając przy okazji zasychające liście czosnków ozdobnych. Wyobraźcie to sobie: setka fioletowych kul, a na pierwszym planie żółte, leżące na ziemi liście; obraz nędzy i rozpaczy na tle soczystej, majowej zieleni. Niewykluczone, że był to jeden z powodów, dla których tak chętnie opuszczałam ogród szukając pocieszenia w przyrodzie. Mogłam oczywiście próbować ocalić sytuację poprzez dosadzanie, przesadzanie i tak dalej, ale stwierdziłam, że zamiast tego dojdę do poziomu mistrzowskiego w stosowaniu autorskiej metody pt. „przeczekać”. W tym czasie wcale nie zeszłam nerwowo. Wręcz przeciwnie, ignorowałam fakt brzydkich liści, w czym doskonale pomagała lustrzanka, paskudy zostawia się poza płaszczyzną ostrości i już . Działa. Polecam :)

Wiosna pod znakiem słomki

Ostnice jak ostnice, mam ich ogromne ilości i poza miejscem z różowymi czosnkami przezimowały jak zwykle nieźle. Nie można tego powiedzieć o innych roślinach, które po tegorocznej, nie najmroźniejszej przecież zimie już się nie obudziły. Na liście znalazły się:

• turzyce 'Kyoto’
• turzyce 'Amazon Mist’
• oraz turzyce 'Frosred Curls’ – te były młodziutkie, siane wiosną
• spora część ostnicy 'Pony Tails’
• ostnice trzcinowate 'Sirocco’ (prześliczne, szkoda ich)
• calutka lawenda – odbijała tak marnie, że nie było co trzymać
• po długich męczarniach padła też jedna ostnica olbrzymia
• padły wszystkie pełne zawilce mieszańcowe i japońskie
• nie obudziły się dwa z trzech olszewników Wallicha
• i sporo innych roślin tak kupowanych jesienią, jak i tych będących ze mną od wielu już lat.

Najlepsze w utracie roślin jest to, że w zamian otrzymujemy:

1. wiedzę, którym roślinom już nie ufać

2. miejsce na nowe chciejstwa

Po najgorszej nawet zimie szukajmy pozytywów. Akt sadzenia każdej rośliny ma swój początek w karczowaniu, błocku, przerzucaniu ciężkiej gliny czy pieleniu z perzu. A tutaj wystarczy wykopać suszka, zaprawić dołek i już można sadzić. Czyż to nie brzmi jak bajka? :)

Kolejne dobre wiadomości, czyli „mógł zabić, a trafił tylko w kolano”

Namiotnik trzmieliniaczek. Powiem wam, że nie wiem czy tyle szczęścia jest w stanie udźwignąć jeden człowiek. W tym roku miałam najazd namiotnika trzmieliniaczka. Zauważyłam to w momencie kiedy zniknęło mi nagle pół krzewu trzmieliny pospolitej. Zamiast liści odziała się w suknię z oprzędów, a w środku ewidentnie ktoś budował miasto. Gąsienice – to wszystko ich sprawka. Liście znikały na moich oczach i nawet obrócenie się na chwilę powodowało, że człowiek zastawał coraz mniej zielonego.

Namiotniki atakują trzmieliny, ale też jabłonie czy czeremchy. Po ich wylocie pozostają tylko gołożery otoczone lepiącymi się niczym wata cukrowa oprzędami, pełnymi odchodów dotychczasowych lokatorów. Widok słaby, ale NA SZCZĘŚCIE dzieje się to w maju na młodych liściach, co może wizualnie nie zachwyca, ale dla rośliny to lepsza sytuacja niż pozbawienie jej liści na przykład w lipcu. Tak że na plus :) W dodatku byłam czujna, zdjęłam (nie bez obrzydzenia) oprzędy ścierką, część zgniotłam na miejscu (ścierkę wyrzuciłam na kompost – bleee), resztę wywaliłam na podjazd dla wróblowatych. Krzew ocalony! Są powody do radości :) Sukces! :)

Co dziwne, tylko trzmielina pospolita padła łupem żarłaczy. Mam w pobliżu też trzmielinę oskrzydloną, Hamiltona i wielkoskrzydłą i tych gatunków nie ruszyły, przypadek?

Magia bylin

Mam z milion powodów żeby kochać byliny, mogłabym o tej miłości książkę napisać. Ale jedna ich cecha jest dla mnie szczególnie istotna. Mówi się, że albo wydasz dużo pieniędzy na rośliny i efekt masz od razu, albo wydasz mało i będziesz wiele lat czekać. Nie w przypadku bylin. Tutaj w ciągu sezonu pojawia się bujność, a po dwóch/ trzech rośliny osiągają swoją pełną dojrzałość. Warto moim zdaniem pójść w samodzielne ich rozmnażanie, a zaoszczędzone w ten sposób pieniądze przeznaczyć na przykład na jakieś fajne drzewo :) Żeby nie było, że wyleczyłam się z roślinoholizmu – nic z tych rzeczy. Nadal przepuszczam majątek w szkółkach i jak rasowy hazardzista potrafię zainwestować w rośliny, z którymi wcześniej nie miałam do czynienia, nie wiem czy przeżyją w warunkach mojego ogrodu, naszego kraju, ani czy je w ogóle posadzę, bo nagle w domu się okaże, że owszem ten oczeret ciekawy, ale przecież ja nie mam oczka wodnego.

Bujność w jeden sezon

Listopad 2017 roku. Doszłam z nasadzeniami do boiska – tu powstanie w przyszłym roku symboliczna pergola i ogromny stół do całonocnego biesiadowania (sąsiedzi już się pewnie cieszą). Poza cisami z gołym korzeniem i dosłownie kilkoma sztukami kupnych roślin (które zresztą też w większości pociachałam) jest tu sama moja produkcja – tam gdzie są kępki choćby minimalne, to nawet jeszcze coś widać, tam gdzie siewki wielkości niteczek, już gorzej, ale są – pamiętam jak sadziłam :)

Jeden sezon czyli raptem kilka miesięcy. Bardzo lubię takie porównania. Dają poczucie parcia naprzód, a tempo, nieporównywalnie większe niż w przypadku samych drzew i krzewów działa dopingująco.

Chociaż mój ogród nie jest jeszcze na etapie „do pokazywania” to uwielbiam przyjmować w nim gości. Oczywiście muszę im natychmiast, od progu wręcz powiedzieć, że przepraszam za chwasty,właśnie miałam pielić (ha ha – taka kokieteria nie? ;) ), ale zaraz potem zabieram w te puste jeszcze, świeżo tworzone miejsca i roztaczam przed nimi swoje wizje. Zdarza się, że popłynę naprawdę daleko – i jestem w tym dobra – znaczy w wypływaniu poza rzeczywistość ;) Opowieści „O tym co tu będzie” to moja specjalność. Gestykuluję przy tym mocno chcąc aby słuchający jak najwyraźniej zobaczyli oczami wyobraźni to, co widzę ja :) Tak więc mój ogród w dużym stopniu odbywa się w przyszłości. Wasz też?

Trzcinnik 'Cheju-do’ – odkrycie roku 2018

Znamy się od niedawna. W zeszłym sezonie pojawił się w ogrodzie, a ja od razu zapałałam do niego wielką miłością. Jest najbardziej nietrzcinnikowatym trzcinnikiem jakiego znam. Niski, kępy w typie jeża, kwiatostany liczne, ale nie rozczapierzone, pięknie się przebarwia. Taka „zwykła trawa” w najlepszym wydaniu. Bo wiecie, nie może być tak, żeby same gwiazdy na tych rabatach były. Potrzebne są też wizualne „uspokajacze’. Jeśli potrzebujecie czegoś do nasadzeń łanowych to ja polecam bliżej przyjrzeć się temu mieszańcowi. Ja sama mam chęć mieć go jak najwięcej. Niestety w grę wchodzi tylko mnożenie przez podział.

Nie patrzę do przodu

Starsze nasadzenia bez większych zmian. Nie będę wam przecież wszystkiego streszczać, ale rośnie to w miarę dobrze, coś wypadnie, coś samo przywędruje, coś zostanie, a coś znowu przeniosę gdzie indziej, ot takie tam, drobnostki. Często zarasta chwastem, ale nikt nie wie który to ;)

Na obrazkach wszystko wygląda fajnie, zielono, kolorowo. I jak się na tym skupić, to takie jest. Grunt to nie patrzeć do przodu, bo tam nie ma już nic. Zabrali mi go – najpiękniejszego strażnika mojego ogrodu.

 

Na facebooku pisałam na świeżo tak:

Wczoraj obchodziliśmy Międzynarodowy Dzień Drzewa.
A dzisiaj moje serce pękło 🖤
Ci z was, którzy obserwują mnie na Instagramie wiedzą, że rano wydarzyła się rzecz straszna, śmiem twierdzić, że najgorsza w całej historii mojego ogrodu. I niby wiedzieliśmy, że los tego drzewa jest przesądzony, ale mimo to, dźwięki pił i łamiącego się drewna spowodowały, że długo jeszcze chodziłam ze ściśniętym gardłem 😢 🖤
Tylko jedna rzecz jest w stanie ukoić mój smutek: obudzę się jutro i okaże się, że to był tylko zły sen, koszmar, w którym poległo największe drzewo w mojej okolicy, wiąz o obwodzie pnia niemal czterech metrów, pełen dziupli, pełen życia, na którym obserwowaliśmy ganiające się wiewióry, dudka czy nocującego bociana. Ten wiąz to też kawał historii. Ten wiąz musiał ustąpić miejsca asfaltowi …

Rano uparcie widniała w jego miejscu tylko pustka.

Mamy w ogrodzie piękne drzewo. To wiąz szypułkowy, pod którym leżakujemy w upalne dni. To będzie mój nowy przód